De onmacht van het opperwezen

Drie hoofdpersonen: Henri Bergson, A.N. Whitehead, Pierre Teilhard de Chardin.

Bergson: de wiskundige maar ook de poëet die zich laat leiden door filosofische intuïtie.

Whitehead: de wiskundige die zijn filosofie presenteert als wetenschap en zich verlaat op strenge analyse.

Teilhard de Chardin: in weerwil van zijn wetenschappelijke aspiraties toch vooral poëet en mysticus.

De God van Bergson is dynamisch als de wereld. Hij is bewustzijn, ‘scheppende evolutie’, machtig maar niet almachtig want hij moet worstelen met de materie om de wereld gestalte te geven.

De God van Whitehead is Alfa en Omega. Hij is louter mogelijkheid, wachtend op realisatie en daarom altijd onaf, maar hij is ook de redder en begeleider van de wereld, de ‘metgezel in het lijden die begrijpt’.

Het goddelijke van Teilhard de Chardin openbaart zich in de Omega die aan het einde van de geschiedenis samenbrengt wat aan het begin al samen was maar in de loop van de evolutie is gescheiden.